Schijtzure Wing terug op Hollandsche bodem

Wing
Op 14 januari 2009 was het dan eindelijk zover!! Na het verslaan van de 'eindbaas' op 13 januari, het slagen voor de Commercial Pilot License (CPL) check, werd aan mij de felbegeerde Wing uitgereikt. Ik hoef dus niet meer door het leven als zijnde kutsjaars, sjaars, theotollah, propsjaars, maar mag mij nu dan ook officieel Wing noemen. Nice.....

Hier wat foto's, hmm, kan die gozer nou nooit een keer normaal op een foto staan? Nee dus...




De 'geplande' terugreis
Het plan van de mevrouw van de planning bij Sabena, Lindsay, om mij tot en met Spring Break hier in de States te houden is nu definitief om zeep geholpen. Dit voelt dan ook als een klinkende overwinning. Nu maar snel 'undercover' naar Nederland vluchten, voordat ze alsnog roet in het eten weet te gooien.

De geblindeerde BMW heeft helaas niet geholpen. Lindsay had me door en heeft alles in werking geteld om the States niet te kunnen verlaten. Ik zit nu momenteel undercover in de Business Class Lounge op Detroit.

Het verhaal:
Na een krappe overstap op Detroit, snel de A330 van de KLM ingevlucht. Pfff, geen Lindsay te bekennen. Ik mocht mij gelukkig verschuilen in de Business Class onder het genot van 2 glazen champagne, een glas rode wijn, borrelnoten, crackertjes van LU 'and what soever'. Al snel kwam er een mededeling dat de vlucht enigszins vertraagd zou worden. De deursensor van de deur rechtsvoor gaf aan dat de deur nog open was (in de cockpit) terwijl de deur wel proper gesloten was. Er zitten twee sensoren in de deur, één ervan dan dus maar vervangen door een Dummy sensor om het systeem te bypassen. Mocht niet baten, andere sensor weigerde ook dienst. De cabine kon dus niet onder druk gebracht worden, en vertrek was dus gewoon niet mogelijk.

Na een uur of tweeënhalf wachten, dan maar weer uitstappen. Vouchers gekregen voor Hotelovernachting, lunch, diner en als een soort van vergoeding voor het ongemak een Voucher van 250 euro korting op volgende boeking KLM / NWA -vlucht. Heb ik dan toch enigszins m'n pokerkosten weer terugverdiend.

Om een uur of 2 's nachts kroop ik heerlijk m'n nest in in het hotel. Een prima king size boxspring met een kussentje of 8. Dat werd gewaardeerd, want m'n kleding was er helaas niet op voorbereid voor een temperatuur van bijna -18 graden. Heb dus wel eens aangenamer op een shuttle staan wachten om mij naar het hotel te laten brengen.

Schuchter blijf ik nu om me heen kijken of Lindsay me al gespot heeft, tevens heb ik extra beveiliging ingeroepen om de A330 niet verder te laten saboteren (dit alles op advies van Alberto Stegeman (iets met die worst)).

De techniek van tegenwoordig, onbegrijpelijk, maar nadat Maintenance de volgende ochtend bij de kist kwam kijken om het probleem te verhelpen, had het probleem zich op onverklaarbare wijze zichzelf al verholpen. Vraag niet hoe, maar alles werkte weer naar behoren.

De terugreis was al met al bijzonder aangenaam te noemen. Heerlijk de hele reis voor in de cockpit mogen zitten, tot en met de landing... euh nee, tot en met het parkeren bij Gate D3 aan toe. Hoe dat is? Fantastisch, zal er niet verder over uitweiden, wil uiteraard niemand jaloers maken.

Terug op Neerlandsche bodem
Toeval staat voor niets, dus laten we nog even de volgende anekdote in de strijd gooien:
Schiphol heeft twee bagage hallen welke verbonden worden door een gang. Laat het nu toch zo zijn dat ik juist in die gang een klasgenoot van mij tegenkom, hij vloog via Minneapolis ik via Detroit. Owja, en hij vertrok een dag later uit Phoenix ;).

Bij de Douane aangekomen, komt er eentje naar mij toe met de vraag of ik nog spullen meegenomen heb. Ik kijk naar m'n twee koffers, flight bag, laptoptas en kan m'n lach bijna niet inhouden. Gelukkig kon de beste man de grap wel waarderen. Dan maar specifiek vragen of ik nog sieraden, horloges oid meegenomen had? Nope, alleen wat kleding gekocht, maar dat was voor persoonlijk gebruik afgelopen vijf maanden. Ik heb hem maar niet verteld over stapels nieuwe kleding, nieuwe laptop, externe harde schijf, zonnebril en weet ik het allemaal wat..... Ik mocht doorlopen.

Achter de schuifdeuren stonden m'n ouders en m'n waarde vriend Jostein me op te wachten. Was een leuk weerzien, thanks! Na een lange middagrust, met Jostein dezelfde avond nog de kroeg ingedoken, was weer als de dag van gisteren.

Tot tot tot tot slot - woord
Tot slot wil ik nog even iedereen bedanken voor alle fantastische reacties afgelopen 5 maanden. Was voor mij een enorme steun om én dit schrijven bij te houden én om ook aldaar niet te vergeten elke minuut te genieten. Enorm bedankt!!

Tot tot tot tot slot, hieronder een filmpje met een praatje wat ik hield direct na mijn winguitreiking. De inhoud? Kijk zelf maar....



Ps3: het is weer oerhollandsch k*tweer, heeeeeeerlijk!!!

Op veler verzoek...

IFR RATED!!!
Vandaag dan eindelijk m'n IFR-traject succesvol af mogen sluiten. De eindcheck verliep niet helemaal naar wens, maar was voldoende voor een 'pass'. Ach.... enerzijds halen = halen, anderzijds, jammer dat ik niet heb kunnen laten zien dat ik beter kon.

Na wat airwork (voor insiders: intercepties, steepturn, slow flight en limited panel) twee approaches moeten maken. Een ILS-approach op Gateway en een NDB-approach op Chandler. Werkelijkwaar nog nooit zo'n slecht ATC-controller gehad van Phoenix approach. Slechtste vectors, hoogte klaringen en frequentie-doorschakelingen die ik ooit gehad had. Een goede ervaring weliswaar, maar liet wat steekjes vallen bij pro-actief vragen aan de controller wat hij nu uiteindelijk van plan was.

Ik mag van geluk spreken dat de check-instructeurs oordeelden: "we know you're capable of doin' it, next time show it ;)."

Een kleine review
Aan al het goed komt een einde, zo ook aan mijn inmiddels meer dan 5 maanden durende vakantie hier in 'het beloofde land'. Tijd om, naast wat overige verhalen, maar eens een kleine review te houden over afgelopen tijd. Hier een korte passage uit een stuk wat ik schreef voor een blaadje van het CAVV:

....dit Amerika traject is voor iedereen een enorme leerervaring. Elke dag is een dag waarop ontelbare beslissingen gemaakt moeten worden en met dat vliegen erbij legt dat soms een enorme last op onze jonge schouders.... ......Vele van deze beslissingen worden nu automatisch gemaakt, maar dat het bijdraagt aan onze rugzak met bagage tot volwassenheid, jazeker!

Halverwege IFR begint zo langzamerhand het aftellen. Het aftellen van toch wel één van de mooiste periodes van mijn leven. Een periode waarin, en ik spreek denk voor velen, ontzettend veel geleerd is met betrekking tot het echte vliegen, maar ook een periode waarin we elkaar als mede-KLS’ers enorm hebben kunnen leren kennen. Een periode waarin nieuwe goede vriendschappen geboren zijn, waarin mooie activiteiten ondernomen zijn en bovenal, een begin van onze mooie toekomst gezet is.

Geen woord gelogen dus als ik zeg dat elke seconde genoten heb afgelopen 5 maanden. Een land leren kennen waarvan ik nu nog steeds niet goed weet wat ik er van moet vinden. Het heeft z'n charme, dat zeker, maar hypocriet zijn staat hier nog steeds hoog in het vaandel. Autorijden vanaf je 16e, pas alcohol drinken vanaf je 21e, legaal wapen bezit, maar vuurwerk bezit is dan weer streng verboden. De mensen zijn hier vriendelijk, misschien wel te vriendelijk. Het té overdreven 'Heey how aaaarreee yooouuu..." komt langzamerhand m'n keel uit. Enorm behulpzaam zijn ze dan weer wel, en ja, ik kan het weten met onze pechgevallen van afgelopen tijd. Owja, vriendelijk en behulpzaam? Op de snelweg geven ze je weer geen meter ruimte. Hoeveelheid dikke (maar dan ook in de categorie beter rollen dan lopen) mensen is hier opzienbarend. Restaurants moet je zoeken, fast food ketens wordt je mee doodgeknuppeld.

Het land zelf is prachtig, maar ook weer niet. Grand Canyon en West Coast is prachtig, de bergen hier zijn ruig, maar steden als Phoenix en Tucson zijn absoluut geen aanrader. Zonder auto ben je nergens, je ziet vrijwel geen mens op straat, iedereen woont hier óf in een apartementencomplex van spaanplaat en gipsplaten óf in een woonwagen, elke straat bestaat uit minimaal 4 banen asfalt. Je bent óf arm óf rijk, middenklasse lijkt hier vrijwel niet te bestaan. Kortom een land met enorm veel tegenstellingen.

Nachtsolo
De foto's spreken wederom voor zich. Jasper, thnx voor het maken van de mooie foto's!! Hopelijk zit ik niet meer hier in de States als jij aan je nachtsolo toebent, dus bak wel een keer een eitje voor je!





San Diego and Grand Canyon... here we come!! ... again
Samen met m'n crew mate de navigatievluchten gedaan. Grote voordeel daarvan, is dat we verder weg konden en dat resulteerde aan een bezoekje aan San Diego International. Niet lang daarvoor zelf met Jasper vanuit ons apartement de 'grote jongens' op balkon hoogte voorbij zien komen. En dan nu zelf laag over de stad, tussen de wolkenkrabbers door landen op San Diego. Werkelijkwaar fantastisch.

ATC: "Arrow 84M, report the Airbus in sight" Wij: "Airbus in sight Arrow 84M" ATC: "Arrow 84M, follow the Airbus, cleared for the visual approach, runway 27"

Even voelde wij ons één van de grotere jongens, echter na 15 seconden verdween de Airbus al uit het zicht en realiseerde ons dat veel meer dan het meedoen tussen de grote jongens niet zou worden. Na een hapje eten met onze instructeur weer terug naar Falcon Field, eenmaal geland stonden we weer letterlijk met beide benen op de grond.

Een zelfde tripje later in de week richting de Grand Canyon. Uiteraard zijn er tijdens de vlucht geen foto's genomen en zal ik ze dus ook niet op m'n website zetten. Dan maar foto's van op de grond. Wie verzint het nu toch ook om bij wet vast te leggen dat ik mijn ervaringen niet openbaar met jullie mag delen ;).





Onverzekerd rondreiden?!
Voor de tweede keer richting Tucson, om wederom een poging te wagen het grote kerkhof aan vliegtuigen te bezoeken. Zou het dan eindelijk zo ver 'ns mogen komen? Om een lang verhaal kort te houden, nee dus. Aangehouden door de politie, bleken onverzekerd rond te rijden. Hier in de USA mag de verzekering zomaar stop gezet worden. Blijkbaar iets mis gegaan met de betaling en we hebben verder nooit iets vernomen van de verzekering. Eerste resultaat: voorkomen bij de rechtbank en een mogelijke boete van USD 1000,-.

Vreemd maar waar, maar onze kentekenplaat werd ingenomen, maar we mochten alsnog door naar Tucson van de beste agent. Vreemd maar waar. Niet veel later werd het verhaal nog mooier. Ik kijk op de brandstof meter, welke al geruime tijd tegen de aanslag stond (en wel de linker kant te verstaan). Snel op de cruise control (idd, die hadden ze ook in '76) en de volgende afslag naar de benzinepomp. Het mocht alleen niet meer baten, na wat gepruttel besloot de motor er maar gewoon mee op te houden... ggrrrr....

Het verhaal eindigt hier nog niet. Achter in de kofferbak staat bij ons een jerrycan van 5 gallon voor dit soort stupide acties. Tja, normaal gesproken dan. Laat het nu net weer zo zijn dat we een paar dagen geleden deze jerrycan uitgeleend hadden. Road assistance bellen dan maar, resultaat nummer drie: 55 dollar voor 2 Gallon. Dat valt dan wel weer in de categorie dure brandstof.

Ok ok, om maar met de deur in huis te vallen, resultaat nummer vier: door al deze grappen waren we te laat in Tucson en was het museum al dicht en konden we het vliegtuigkerkhof niet meer op. Of nu alle resultaten slecht zijn?

Resultaat nummer vijf: dan maar naar een Beauty salon voor een Swedish full body massage. Waren we echt aan toe. En nee... het was zonder happy ending.

Resultaat nummer zes: na wat bellen met de rechtbank en het opsturen van de benodigde papieren wordt onze boete van 1000 USD waarschijnlijk terug gebracht naar 250 USD. Hebben we toch maar mooi weer 750 USD bespaart die dag!!!

Overig
Om jullie niet langer op te houden, ben nog wezen Quad-rijden (alweer). Ditmaal met Jasper, z'n pa en z'n broertje. Was wederom fantastisch! Over oud en nieuw zal ik jullie maar niet vervelen, viel wat tegen. Het leeft hier allemaal niet echt.

Als het nu eindelijk mee zal zitten, dan vlieg ik maandag aanstaande m'n laatste vlucht. Dan wat papierwerk afronden en dinsdag op het vliegtuig naar huis. Het einde van de vakantie is in zicht.

19488 - 20603

Beste Koen aka Valkje,

Het is inmiddels al weer even geleden dat je van mij gehoord hebt, dus ik dacht, dan wijd ik dit schrijven maar aan jou! Je vroeg me nog of er voldoende vakantie gevierd werd, het werd voor mij dus moeilijk een vullend stuk te schrijven over de nog altijd kelderende benzine prijzen (nu USD 1.79 voor 1 US Gallon ofwel EUR 0,37 per liter), of over het nog altijd zo heerlijke Springs complex, een dagje uit BBQ'en bij Lake Saguaro met 13 man, maar daarvan kan ik natuurlijk nooit een leuk stuk vullen.

Dus ik dacht... dat gaan we anders doen. Er moet weer echt vakantie gevierd worden, zoals we dat samen ook voor mekaar wisten te boxen. Hier dan maar en terugblik op afgelopen vijf dagen.

19488 - 20603
De titel van dit stuk is de begin en eind-kilometerstand van onze huurauto van afgelopen week, maar liefst een slordige 1115 Miles verder en we waren weer thuis. Niet zomaar een huurauto, want wegens gebrek aan de goedkoopste op voorraad hielden we het maar bij een Ford Mustang. Volgens velen een damesauto's hier in de VS, maar wat kan ons dat schelen, rijden dat deed ie!! Samen met m'n kamergenoot Jasper op weg naar de westkust. Vooraf nog geen idee hoe lang onze vakantie zou gaan duren, woensdag vertrokken en mogelijk moest één van ons vrijdag of zaterdag weer vliegen. Ons geluk is dat veel instructeurs ook vrij wilden hebben dit weekend vanwege Thanksgiving, ach... we'll see, anders dan maar weer eerder terug naar Mesa. In ieder geval nu snel spullen pakken en richting San Diego vertrekken was een feit, en mijn waarde Koen: "Onze vakantie was geboren!"

's Nachts om 12u kwamen we aan in San Diego, nog wat vermoeid van de acht uur durende reis (files, ongeluk en noodweer) maar direct een hotelletje opgezocht. De iets te laat ingenomen Red Bull dacht anders over het wel of niet tukken dan ik, dus het heeft nog wat uurtjes geduurd voordat ook echt de slaap gevat werd. Niet getreurd, 's ochtends breekt de bewolking open en wacht onze eerste dag in San Diego. Vergeleken met Phoenix is het een geweldige stad, eindelijk eens minder straten die alleen maar in grote blokken noord/zuid danwel oost/west lopen. Veel groen, prachtige skyline langs de rivier.



Thanksgiving it was... jammer dat Jasper er niet in slaagde een kalkoendinertje te regelen voor ons bij de lokalo's thuis, dan maar even in de stad wat happen en Gin Tonic inslaan voor 's avonds. Het resulteerde in een heerlijk avond met vanaf het balkon van de 18e verdieping uitzicht over het vliegveld en waarbij de vliegtuigen werkelijk waar op apartementhoogte voorbij kwamen vliegen.





Vrijdag ook nog in San Diego gebleven, omdat er nog een paar dingen op onze to-do-lijst stonden, waaronder het bezoeken van de USS Midway, een vliegdekschip dat gediend heeft van maar liefst 1945 tot en met 1992. Door de jaren heen een aantal ingrijpende veranderingen ondergaan zoals een veranderende dekconfiguratie te zien op een foto hieronder. Vrijwel alles was te bezichtigen, waardoor we ons uren zoet hebben kunnen houden op de USS Midway.






Begin van de avond besloten we op weg te gaan richting Los Angeles, de dag erna zouden nog wat andere klasgenoten daar ariveren om met z'n allen de Universal Studios te bezoeken. De I5 zou ons regelrecht richting LA brengen, maar waarom makkelijk doen als het ook mooi kan... juist ja, zo dicht mogelijk langs de kust richting het noorden dan maar. Het leidde nogal wat tot vertraging wegens doodlopende wegen, maar Koen, wat kons het schelen, het was immers vakantie. Een kort fotografisch overzichtje met wat we tegenkwamen.....



Door bovenstaande tussenstoppen (+ olijven happen in een chique Italiaans restaurant in een mooi dorpje langs de West Coast genaamd La Jolla, wat later een pilot community bleek te zijn... hoe mooi wil je het hebben), besloten we niet door te rijden naar LA, maar eerder in een kustplaats een hotel te zoeken. Laguna Beach klonk wel zeer appetijtelijk en de lokale Holiday Inn leende zich uitstekend voor een wijnavond gecombineerd met een sigaartje.




Zaterdag morgen, de ogen hadden wat moeite met openen vanwege een lichte overvloed aan wijn, dus hoe vervelend is het dan om uit te brakken op het strand van Laguna Beach. Met mijn 24 jonge lentes heb ik heel wat stranden voorbij zien komen in m'n leventje, maar deze krijgt werkelijk waar een top positie, laat de foto's maar tot je verbeelding komen....








In Laguna Beach dacht ik het nog even grappig te vinden wat Hollanders tegen te komen en aan te spreken. De beste meneer vond het allemaal niet zo boeiend, ook niet gek, naderhand bleek dat het sterfde van de Hollanders. Na ja, op weg richting LA dan maar weer, dat was immers het plan.




Via Newport Beach, Huntington Beach en Long Beach de Pacific Coast Highway afgereden richting de haven van LA (waar de Queen Mary ligt welke inmiddels is omgebouwd tot hotel met aan haar zijde een oude Russische onderzeeër) en downtown LA. Na zoveel lovende woorden over Laguna Beach en San Diego, zo weinig woorden wil ik vuil maken aan downtown LA, zeker geen aanrader. Dan maar richting Beverly Hills, overigens geen straf te noemen. Wat een heerlijke buurt is dat, voelde me gelijk helemaal thuis. Eerst maar eens de auto parkeren, voor het eerst in m'n leven Valet Parking, en dat voor maar 7 dollar. We waren blij dat we een Mustang reden en geen Opel Kadett, echter toen we de garage uitliepen hielden we het niet meer van het lachen, even vergeten dat er een sleutelhanger van Budget Rent aan de autosleutels zat. Hmm... hoe pauperig voelde we ons op dat moment even....




Zoals al verteld, downtown LA de spreekwoordelijke 'geen hol aan', Beverly Hills was wat aan de dure kant, dus richting Santa Monica om daar onze laatste nacht langs de westkust door te brengen. Een stuk goedkoper namelijker, slecht een luttele 186 dollar lichter voor een nachtje tukken, maar dat hebben we goed gemaakt door onszelf het laatste avondje te verwennen met zelfgebouwde cocktails. En of ze lekker waren, toch Jasper?

Onze laatste dag was met name echt relaxen, lekker rustig aan doen (we hadden er namelijk al vier zware dagen opzitten) wat bestond uit een bezoekje aan het kinderpretparkt op de pier bij Santa Monica, een autotourtocht over Sunset Boulevard, dwars door Beverly Hills, Bel Air richting Hollywood om aldaar nog even te genieten van wat life-muziek. Ten slotte onze vakantie afgesloten met een bezoekje aan de famous Hollywood letters in de Hollywood Hills en dan op naar huis (gelukkig 2 uur korter over gedaan dan over de heenweg). En ja Jasper, die flitsboete zal ik voor m'n rekening nemen. Overigens de eerste in m'n leven, dus een extra WAARDEvolle herinnering aan een waardevolle vakantie.






Zoals je ziet beste Koen, vakantie vieren lukt hier nog altijd prima. Wel is het nu aftellen richting het einde... Of ik nog vóór het nieuwe jaar thuis zal zijn? Geen idee, zoals Dhr. Assink ook altijd zegt: "Niets is zeker in het leven." Ik ga nu snel stoppen met schrijven, anders wordt het nog een lang verhaal.

Groeten, ook aan de rest!

Lars